„Lord Of The Dance. Dangerous Games” (Kraków 2017)

"Lord Of The Dance. Dangerous Games" (Cracow 2017)

Siedząc na płycie TAURON Areny w Krakowie, rozglądam się wokoło. Większość miejsc tu jest już zajęta, ale na trybuny ciągle napływają ludzie… O! Ktoś usiadł w rzędzie przede mną. Mimowolnie uśmiecham się pod nosem, wyrażając w duchu wdzięczność za to, że udało mi się zdobyć miejsce, z którego będę dobrze widzieć scenę ustawioną na środku stadionu – siedząc tam na górze nie widziałabym prawie nic. No, ale spektakl jeszcze się nie zaczął. Hm… W zeszłym roku minęło 20 lat od pierwszego wystawienia „Lord Of The Dance”, i z tej okazji powstała nowa, zmieniona wersja: „Lord Of The Dance. Dangerous Games”. Właśnie to, a nie „oryginał”, mam teraz zobaczyć. Ciekawe, jakie będą różnice. Wykonanie Michaela Flatleya (założyciela grupy tańczącej LOTD i pierwszego odtwórcy roli tytułowej) i jego pierwszej grupy znam niemal na pamięć, oglądałam je na płycie, którą dostałam jeszcze jako mała dziewczynka. Właśnie, jedyne co wiem z pewnością to to, że obsada będzie inna, ale wiedziałam o tym już od dawna. Przecież jeszcze przed powstaniem tej wersji LOTD tancerze zmienili się przynajmniej kilka razy…
Kilkanaście minut później gasną światła. Kobiecy głos uprzejmie prosi widzów, aby nie korzystali z telefonów. Tak, tak, wiem! Już mnie o tym informowano wtedy, kiedy tu weszłam. Wzdycham i wbijam wzrok w scenę i znajdujący się na niej ekran multimedialny. Nagle nieomal podskakuję – pierwotna wersja przedstawienia nie posiadała „intra”, a teraz właśnie coś takiego pokazuje się na tym ekranie. Mały chłopiec wpatruje się w tarczę zegara, próbuje przesunąć wskazówki, ale nie może do nich doskoczyć; wyraźnie się niecierpliwi. Z boku podchodzi do niego mężczyzna, dziecko na migi pokazuje mu o co chodzi i już po chwili zostaje uniesione w górę. Gdy wskazówki, przesunięte naprzód dziecięcą rączką, stają na pełnej godzinie, scena zmienia się. Z głośników płynie głos Flatleya. Krótkie migawki z występów, dobrze znane melodie… Po raz kolejny uśmiecham się do siebie. Marzyłam o obejrzeniu tego przedstawienia na żywo od bardzo dawna, nawet kiedy już wiedziałam, że nawet gdyby mi się to udało, nie zobaczyłabym już ani Flatleya, ani nikogo innego z pierwotnej obsady.
„Intro” znika, na scenę wchodzi niska postać w złotym kostiumie jednoczęściowym – „Złoty Duszek”, który, wbrew określeniu, jest rodzaju żeńskiego. I znów jestem zaskoczona: ekran rozbłyska czerwoną poświatą i pojawia się na nim… No właśnie, co to jest? Robot? Nie, wygląda raczej jak jakaś istota z obcej planety, albo raczej hologram takiej istoty. O! Trochę tak, jakby Jane, sztuczna inteligencja z „Sagi Endera” O. S. Carda* stworzyła sobie twarz kosmity czy robota męskiego rodzaju i dobrała do tego nieprzyjemny, mechaniczny głos. Stworzenie nabija się z „Duszka” i „a young pretender” („młodego symulanta”, w domyśle tancerza, który aktualnie gra tytułową rolę spektaklu), po chwili znika. O ile „Duszka” doskonale pamiętam z tego, co widziałam na płycie, o tyle tego mechanicznego dziwadła z pewnością tam nie widziałam. Let the show begin! przechodzi mi przez głowę. Wpatruję się w scenę, zatracając się w muzyce i rytmie wybijanym przez twarde buty tancerzy i tancerek. Szybkie ruchy nóg i wysokie podskoki, charakterystyczne dla tradycyjnego tańca irlandzkiego, są tak hipnotyzujące, że przez całe 90 minut przedstawienia odrywam wzrok od tego co dzieje się przede mną zaledwie kilka razy.
Kiedy show się kończy, nie mogę się otrząsnąć. Różnic było całkiem sporo: dodane sceny, zmieniona choreografia w niektórych z tych, które znałam z oryginału, nowa muzyka… No właśnie, nowa muzyka! Jedyne utwory, które pozostały niezmienione, to melodia grana na flecie przez „Złotego Duszka” oraz ten charakterystyczny motyw pojawiający się za każdym razem, kiedy Lord Of The Dance tańczy swoją solówkę (czyli kilka razy w ciągu całego spektaklu, tak samo jak ta druga melodia). Zaskoczyło mnie to, ale w sumie dość przyjemnie, bo ten nowy soundtrack dobrze współgrał z nową stylistyką całości. Kolejną zmianą było wprowadzenie dużej ilości animacji wyświetlanych na tym ekranie z tyłu sceny. No i kostiumy, kostiumy! Wszystko razem spowodowało, że „Lord Of The Dance. Dangerous Games” wyglądało jak „Lord Of The Dance” osadzone w realiach science fiction. Skojarzenie z twórczością O. S. Carda, które “kwiknęło we mnie wielkim głosem” – jak mogłaby to ująć jedna z moich ukochanych autorek, Joanna Chmielewska** – już na początku, utrzymało się właściwie przez większą część akcji. Emocje jakie odczuwałam podczas oglądania mogę porównać jedynie do tego, co czułam kiedy po raz pierwszy obejrzałam LOTD na płycie… Ci z was, drodzy czytelnicy, którzy poznali mnie osobiście, wiedzą, że jeśli coś mnie pasjonuje lub cieszy, to nie mogę przestać o tym mówić. A skoro przez ostatnich kilka dni moja rodzina i znaczna część znajomych ciągle słyszała nawiązania do tego show, to… No właśnie. Z pewnością łatwo się domyślić, jak bardzo musiało mi się to spodobać. Ale żeby przekonać się dlaczego tak się stało, koniecznie powinniście sami zobaczyć „Lord Of The Dance. Dangerous Games” – żadne opowieści nie oddadzą całej magii tego cudownego show.

*Recenzja pierwszej części Sagi Endera do przeczytania tutaj: https://monikacisek.pl/gra-endera-orson-scott-card/

** Recenzje książek Chmielewskiej, które do tej pory umieściłam na tej stronie:

https://monikacisek.pl/joanna-chmielewska-florencja-corka-diabla/

https://monikacisek.pl/szajka-bez-konca-joanna-chmielewska/