„Z punktu widzenia kota”, Karel Čapek
"From the Point of View of a Cat", Karel Čapek

Karel Čapek (urodzony 9 stycznia 1890, zmarł 25 grudnia 1938) – czeski prozaik i dramaturg. Był jednym z pionierów fantastyki naukowej w literaturze. Najbardziej znany jest z tego, że spopularyzował słowo „robot”, które wymyślił jego brat, Josef – malarz, poeta, autor książek dla dzieci. Termin ten po raz pierwszy pojawił się w sztuce Karela zatytułowanej „R.U.R.” (tytuł w wersji polskiej: „Roboty Uniwersalne Rossuma”). Poniższe opowiadanie, „Z punktu widzenia kota”, zostało wydane w 1935 roku. Polskie tłumaczenie jest moje, na podstawie angielskiej wersji językowej (na angielski przetłumaczyła Dora Round).

Znalezione obrazy dla zapytania karel čapek

Karel Čapek
(zdjęcie z polskojęzycznej Wikipedii)

       To jest mój Człowiek. Nie boję się go. Jest bardzo silny, ponieważ dużo je; jest Zjadaczem Wszechrzeczy. Co jesz? Daj mi trochę!
Nie jest piękny, bo nie ma futra. Nie mając wystarczająco dużo śliny, musi myć się wodą. Miauczy ostrym głosem, o wiele więcej niż to jest konieczne. Czasem mruczy przez sen.
Wypuść mnie!
Nie wiem jak stał się Mistrzem; może zjadł coś majestatycznego.
Dla mnie utrzymuje moje pokoje w czystości.
W łapach nosi ostry czarny pazur i drapie nim po białych kartkach papieru. To jedyna gra, w którą gra. Śpi w nocy zamiast w ciągu dnia, nie widzi w ciemności, nie ma żadnych przyjemności. Nigdy nie myśli o krwi, nigdy nie marzy o polowaniu czy walczeniu; nigdy nie śpiewa pieśni miłości.
Często w nocy, kiedy ja słyszę tajemnicze i ciche głosy, kiedy ja widzę, że ciemność cała żyje, on siedzi przy stole z pochyloną głową i ciągle, ciągle drapie swoim czarnym pazurem po białych papierach. Nie wyobrażaj sobie, że w ogóle jestem tobą zainteresowany. Ja tylko słucham łagodnego szeptania twojego pazura. Czasem szept ucicha, biedna ospała głowa nie wie jak kontynuować zabawę, a wtedy jest mi go żal i miauczę niegłośno, w słodkiej i ostrej dysharmonii. Wtedy mój Człowiek podnosi mnie i chowa swoją gorącą twarz w moim futrze. W tych momentach na chwilę widzi przebłysk wyższego życia, i wzdycha ze szczęścia i mruczy coś, co prawie może być zrozumiane.
Ale nie sądź, że w ogóle jestem tobą zainteresowany. Ogrzałeś mnie, a teraz znowu wyjdę i będę słuchać mrocznych głosów.

A skoro już jesteśmy przy kotach… Zwierzak z tego opowiadania przypomina mi swoim nastawieniem Kota z Cheshire z „Przygód Alicji w Krainie Czarów” Lewisa Carrolla:

Znalezione obrazy dla zapytania nie jestem szalony moja rzeczywistość

(obrazek z grafiki Google)

Karel Čapek (born January 9, 1890, died on December 25, 1938) – Czech prose writer and playwright. He was one of the pioneers of science fiction in literature. He is best known for popularising the word „robot” that his brother Josef – painter, poet, author of children’s books – invented. This term appeared for the first time in Karel’s play entitled „R.U.R.” (title in the English version: „Rossum’s Universal Robots”). The following short story, „From the Point of View of a Cat”, was published in 1935. It was translated to English by Dora Round.

Znalezione obrazy dla zapytania karel čapek

Karel Čapek
(photo from the Wikipedia page in Polish)

      This is my Man. I am not afraid of him. He is very strong, for he eats a great deal; he is an Eater of All things.  What are you eating? Give me some!
He is not beautiful, for he has no fur. Not having enough saliva, he has to wash himself with water. He meows in a harsh voice and a great deal more than necessary. Sometimes in his sleep he purrs.
Let me out!
I don’t know how he has made himself Master; perhaps he has eaten something sublime.
He keeps my rooms clean for me.
In his paws he carries a sharp black claw and he scratches with it on white sheets of paper. That is the only game he plays. He sleeps at night instead of by day, he cannot see in the dark, he has no pleasures. He never thinks of blood, never dreams of hunting or fighting; he never sings songs of love.
Often at night when I can hear the mysterious and magic voices, when I can see that the darkness is all alive, he sits with his head bent and goes on and on, scratching with his black claw on the white papers. Don’t imagine that I am at all interested in you. I am only listening to the soft whispering of your claw. Sometimes the whispering is silent, the poor dull head does not know how to go on playing, and then I am sorry for him and I meow softly, in sweet and sharp discord. Then my Man picks me up and buries his hot face in my fur. At those times he divines for an instant a glimpse of a higher life, and he sighs with happiness and purrs something which can almost be understood.
But don’t think that I am at all interested in you. You have warmed me, and now I will go out again and listen to the dark voices.

And since we’re at cats… The pet from this story reminds me with its attitude of the Cheshire Cat from Lewis Carroll’s „Alice’s Adventures in Wonderland”:

(image from Google graphics)