Park Jeździecki Lázár, Węgry, 2017

Lázár Equestrian Park, Hungary, 2017

Muzyka dobiegająca zza twoich pleców staje się głośniejsza. Wytężywszy wzrok, dostrzegasz, że kilkadziesiąt metrów od ciebie widać pędzącego konia; jeździec siedzący na jego grzbiecie ubrany jest w strój, jaki był w użyciu jeszcze w czasach, kiedy aktualne tereny państwa węgierskiego zajmowane były przez pierwotne plemiona. Zwierzę, poganiane przez mężczyznę, wpada na część toru znajdującą się bliżej ciebie. Z rosnącym zdumieniem obserwujesz, jak jeździec ściąga z ramienia łuk i nie zatrzymując wierzchowca, strzela do 3 tarcz – i za każdym razem trafia w sam środek. Chwilę później, również w biegu, chwyta włócznie podane mu przez innego człowieka, po czym rzuca nimi w kierunku kolejnych celów, także i tym razem „trafiając w dziesiątkę”. Po chwili zwierzę i człowiek znikają, pozostawiając za sobą tumany kurzu.

Na tor wtaczają się 2 wozy, każdy z nich ciągnięty przez czwórkę rozpędzonych zwierząt: jeden ciągną rosłe, kare konie, a drugi – zwinne, siwe kucyki. Ten ostatni szybko znika ci z pola widzenia, ale woźnica pierwszego pojazdu jeszcze przez chwilę popisuje się swoimi umiejętnościami. Konie, kierowane wprawną ręką, wykonują ostre zakręty (chwilami zdaje się, że skręcają niemal w miejscu!), ani przez chwilę nie zwalniając biegu, a mimo to, wóz ani raz się nie przechyla. Po chwili także i oni znikają.

Grupa jeźdźców obwieszcza swoje przybycie trzaskaniem z biczy, które obracają się nad ich głowami. Aha, to może być ciekawe… Młodzi mężczyźni popisują się, nakłaniając swoje wierzchowce do położenia się na ziemi; zwierzęta posłusznie kładą się na boku  i wyglądają tak, jakby nikt i nic nie mogło ich zmusić do zmiany pozycji. A jednak już po chwili z pewnym zdumieniem widzisz, jak wszystkie 4 po kolei kładą się na brzuchu, po czym przysiadają na zadach z tylnymi nogami wyciągniętymi płasko na ziemi, a przednimi ustawionymi tak, aby między ich tułowiami a wszystkimi kończynami można było narysować trójkąt. Jeźdzcy znów popisują się strzelaniem z biczy. Chwilę później wszystkie konie znów stoją w przyrodzonej dla siebie pozycji, na 4 kończynach, po czym zostają odprowadzone na bok. Konferansjer wyjaśnia (po angielsku, bo akurat w twojej grupie wszyscy goście pochodzą spoza Węgier), że teraz nastąpi pokaz zręczności; wnosi na tor butelkę wina. Jeden z jeźdźców staje na wprost niej, jego bicz zostaje rozwinięty. Kilka szybkich ruchów, trzask, i… butelka upada na piasek. Teraz konferansjer zapowiada, że wybierze z publiczności jedną osobę – jeśli „wybraniec” zdoła powtórzyć wyczyn (czyli przewrócić butelkę), wino będzie jego. Tak też się dzieje, ku ogólnej uciesze widowni.

Po pokazie zręczności i konkursie dla turystów, przychodzi czas na kolejny punkt programu. Do jeźdźców dołącza… wyraźnie od nich młodszy chłopak w stroju pasterza, jadący na małym, białym osiołku. Próbuje on powtórzyć to, co pokazali jeźdźcy, ale idzie mu to z wyraźnym trudem i budzi salwy śmiechu na widowni. W końcu młody człowiek, jakby zrezygnowany, próbuje wsiąść na grzbiet „wierzchowca”, ale nie daje rady. Jeden z jeźdźców „pomaga” mu, co kończy się… lądowaniem pasterza na plecach po przeciwnej stronie osła, kiedy rosły mężczyzna podrzuca go, aby ułatwić mu znalezienie się na właściwym miejscu. W końcu jednak młodzieniec wraca na ośli grzbiet.

Tym razem przed tobą przesuwa się wóz zaprzężony w parę wołów – zwierzęta tradycyjnie wykorzystywane jako siła robocza. Duże, białe zwierzęta o rozłożystych rogach kroczą powoli, zupełnie, jakby nie przejmowały się grupą ludzi patrzących na nie zza barierki.

Ostatni punkt programu: taniec z koniem. Jak to? No tak: na torze pojawia się młoda dziewczyna na siwym koniu, siedząca na „damskim siodle” – czyli po prostu siodle bocznym. Zwierzę wykonuje figury, które – o ile masz odrobinę potrzebnej do tego wiedzy – rozpoznajesz jako podstawowe elementy dresażu (ujeżdżenia). Jednak ostatni element jest zaskakujący: kobieta kieruje wierzchowca w stronę podwyższenia po środku toru; koń wchodzi na nie najpierw tylko przednimi, a zaraz potem wszystkimi czterema nogami, obraca się wokół własnej osi i staje przodem do widzów, po czym… kłania się lekko. To koniec przedstawienia, chwilę później na torze pojawiają się wszyscy, którzy wcześniej występowali.

Sen? Nie, to nie sen, lecz przedstawienie w Parku Jeździeckim Lázár. Znajduje się on w mieście Gödöllő, 35 km od Budapesztu. Właściciele, bracia Vilmos i Zoltan Lázárowie, są mistrzami świata w powożeniu. W ich stajni znajduje się ponad 100 koni rasy lipicańskiej, a w muzeum można zobaczyć olbrzymią ilość pucharów i medali – a według informacji od przewodniczki, te nagrody, które są prezentowane, to tylko połowa kolekcji! Jeśli będziesz mieć odrobinę szczęścia, jak ja, to może i tobie uda się zobaczyć z bliska niedawno urodzone źrebię… W stajni stoi również klacz, z którą jeden z braci Lázár zaczynał swoją karierę: „babcia”, 32-letnia Bella (rzeczywiście jest ona „babcią”, konie tej rasy w „normalnych” warunkach dożywają max. 25 lat). A więc jeśli chcesz z bliska zobaczyć to, co widziałam ja, to… zapraszam!

Próba wskoczenia na osła, „latające konie” (tak właśnie określił ich bieg konferansjer), „tańczący” koń i zakończenie przedstawienia.