„Marley i ja”, J. Grogan

"Marley & Me", J. Grogan

         Kim jestem? Pozwólcie, że wam o sobie opowiem. Spróbujcie sami odgadnąć odpowiedź na to pytanie – zobaczymy, czy wam się to uda.

               Moi rodzice…? Zostałem adoptowany, gdy byłem zbyt mały, by ich porządnie zapamiętać. Tatę zapamiętałem nawet słabiej niż mamę, ale to chyba logiczne, skoro spędzałem z nim mniej czasu jeszcze przed adopcją, prawda? W każdym razie – do moich adopcyjnych rodziców zwracałem się zawsze po imieniu: John i Jenny. Nazwisko? Długo nie wiedziałem, dopóki ktoś się nim do nich nie zwrócił: Grogan. Bardzo mili… i dość zabawni ludzie. Dlaczego tak pomyślałem? Otóż: miałem pięć sióstr i trzech braci, każde z nas miało trafić do innej rodziny zastępczej. Kiedy John i Jenny przyjechali wybrać jedno z nas, John postanowił zrobić nam, jak to nazwał, „test odwagi”. Tylko ja zareagowałem – i częściowo właśnie dlatego zdecydowali, że to mnie zabiorą ze sobą. Ciekawy pomysł, prawda?

             Kiedy już pojawiłem się w nowym domu, poznałem również moje nowe imię: Grogan’s Majestic Marley of Churchill. „Czy nie jest odrobinę… przydługie?” zapytacie pewnie. Też się nad tym zastanawiałem, ale szybko okazało się, że dla nowej rodziny i przyjaciół pozostałem po prostu Marleyem. Właśnie, moja nowa rodzina! W jakiś czas po tym, jak poznałem moich nowych rodziców, okazało się, że w domu zaczęło się również pojawiać moje „zastępcze rodzeństwo”: Patrick, Conor i Coleen. Dobre dzieciaki… Lubiłem się z nimi bawić. Jak? Na przykład – gdy Patrick był mały, rozweselałem go zjadając chrupki z blatu przy jego krzesełku.

                „Czego najbardziej się boisz?” mogą zaciekawić się niektórzy z was. A więc – od małego potwornie bałem się burzy. Gdy tylko wyczuwałem jej nadejście, często nawet jeszcze zanim moja rodzina usłyszała zwiastujące ją odgłosy czy zauważyła chmury/deszcz, zaczynałem panikować. John i Jenny wielokrotnie próbowali mi pomóc: dawali mi pigułki na uspokojenie, zapewnili mi nawet mój własny schron na czas gdy ich nie było w domu na wypadek zapowiedzi burzy… Ale to nie pomagało, nigdy nie pomogło. Za każdym razem niszczyłem cały dom, dostając gwałtownego ataku paniki. Ogólnie… byłem dość nieposłusznym dzieckiem, a później również nieposłusznym nastolatkiem – nawet w dorosłym życiu miałem w sobie dużo z buntownika, po prostu nie umiałem pozbyć się tych cech – ale w czasie burzy już zupełnie nie potrafiłem nad sobą zapanować, zaczynałem szaleć. Biedni ci moi rodzice, prawda? Zwłaszcza, że oprócz ciągłych remontów po moich atakach paniki, opłacili także kurs dobrych manier dla mnie – niestety, nie pomogło mi to.

                Moje inne „dziwne” cechy? Zdarzało mi się zjadać rzeczy, których nie powinienem nawet tknąć, a co dopiero zjadać. Na przykład… złoty łańcuszek Jenny. I, o dziwo, nawet mi nie zaszkodził! Gdy po kilku dniach go wydaliłem, nie odczuwałem żadnych dolegliwości. A złoto? Było w lepszym stanie niż przed połknięciem. John nawet żartował, że powinno się opatentować tę metodę czyszczenia biżuterii.

                Mój największy osobisty sukces? Zagrałem w filmie: „The Last Home Run” („Ostatni bieg do bazy”). W napisach końcowych widniałem jako „Marley… jako on sam.” W prawdzie film ten nie został sprzedany w milionach kopii, ale nadal uważam, że dobrze się spisałem.

                W pewnym momencie życia zacząłem chorować. Ogłuchłem, zacząłem słabo widzieć, nie mogłem chodzić przez ból bioder… Nie przeszkadzało mi to jednak aż do momentu, gdy było ze mną naprawdę źle. Ciągle byłem tym samym zwariowanym Marleyem, uwielbiającym spacery i gry z moją rodzinką. Jednak któregoś pięknego dnia… po prostu nie wytrzymałem. Już wcześniej miałem problemy z układem pokarmowym – dostałem skrętu kiszek – ale wtedy dało mi się jeszcze pomóc. Dzień, o którym mówię, stał się moim ostatnim. Kolejny skręt kiszek: zbyt mocny, żeby dało się go wyleczyć bez operacji, a ta byłaby zbyt niebezpieczna w moim wieku i przy moim ogólnie złym stanie zdrowia. Dano mi zastrzyk – eutanazja. Umarłem spokojnie, w ramionach Johna. Zostałem pochowany pod sosnami przy naszym domu.

                A więc, kim jestem? Mam na imię Marley i jestem… a raczej byłem psem rasy golden retriever.  Wspomniany wcześniej „schron”, który mi dano, to klatka – trzymano mnie w niej, kiedy „rodzice” wychodzili do pracy, a w prognozie pogody zapowiadano burzę. Mało skuteczna, bo nauczyłem się z niej samodzielnie wychodzić. „Kurs dobrych manier” to po prostu tresura z wykwalifikowaną trenerką – nieskuteczna w moim przypadku, bo byłem zbyt żywiołowy. „Eutanazja”? Zastrzyk usypiający, abym się dłużej nie męczył. Chcesz mnie bliżej poznać? Przeczytaj książkę „Marley i ja. Życie, miłość i najgorszy pies świata”* Johna Grogana, mojego „ojca zastępczego”. Polska wersja ukazała się nakładem Wydawnictwa Pierwszego.

*Nie mogłam wstawić pełnego tytułu książki w tytule wpisu z powodów technicznych: jest zbyt długi i po aktualizacji tytuły innych wpisów „rozsypują się” w zakładce.