„Alicja w Krainie Czarów”

"Alice in Wonderland"

Todrick Hall & Maddie Ziegler, „Taylor in Wonderland” („Taylor w Krainie Czarów”)

„Miło cię spotkać, gdzie byłeś?
Mógłbym ci pokazać niesamowite rzeczy
Magię, szaleństwo, niebo, grzech
Widziałem cię tam i pomyślałem,
O mój Boże, spójrz na tę twarz
Wyglądasz jak moja następna pomyłka
Miłość jest grą, chcesz zagrać?

Nowobogacki, garnitur, krawat,
Mogę przeczytać cię jak magazyn
Czy to nie zabawne, plotki krążą
I wiem, że o mnie słyszałeś
Więc hej, bądźmy przyjaciółmi
I zobaczę, jak to się skończy
Łap swój paszport i moją rękę
Mogę sprawić, że dobre dziewczyny będą szalone na weekend

Migające światła i my
Źle skręciliśmy i
Wpadliśmy do króliczej nory

Czy nie mówili nam, żebyśmy się z niczym nie spieszyli?
Czy nie spojrzałeś na mnie swoimi zielonymi oczami?
Czy nie słyszałeś, co się dzieje z ciekawskimi?

Znaleźliśmy Krainę Czarów
Ty i ja zgubiliśmy się w niej
Udawaliśmy, że to może trwać na wieki

My nigdy przenigdy, przenigdy nie wrócimy do siebie
My nigdy przenigdy, przenigdy nie wrócimy do siebie
Idź porozmawiać ze swoimi przyjaciółmi, porozmawiaj z moimi przyjaciółmi, porozmawiaj ze mną
Ale mam puste miejsce, kochanie,
I napiszę twoje imię.

Czy jesteśmy już poza lasem? Czy jesteśmy już poza lasem?
Czy jesteśmy już na polanie? Już na polanie, dobrze.

Nie wiem jak ty, ale ja czuję, że mam 22 lata
Wszystko będzie dobrze, jeśli po prostu będziesz tańczyć tak jak my

Szaleni kapelusznicy będą nienawidzić, nienawidzić, nienawidzić, nienawidzić, nienawidzić,
A gracze będą grać, grać, grać, grać, grać,
Kochanie, będę się trząść, trząść, trząść, trząść się,
Strząsnę to, strząsnę to

Łamacze serca złamią, złamią, złamią, złamią, złamią
A fakerzy będą udawać, udawać, udawać, udawać, udawać
Skarbie, po prostu będę się trząść, trząść, trząść, trząść się, trząść
Strząśnij to, strząśnij, ściąć ci głowę

Bo kochanie, teraz mamy złą krew
Wiesz, że kiedyś to była szalona miłość
Spójrz więc, co zrobiłeś
Bo kochanie, teraz mamy złą krew

Ponieważ wiedziałem, że będziesz sprawiał kłopoty, kiedy wszedłeś
(Czemu musisz być taki wredny?)
Sprawiłeś, że poleciałem do miejsc w których nigdy nie byłem
(Bo teraz mamy złą krew)

Wszyscy czekają, aż się załamiesz
Wszyscy patrzą, żeby zobaczyć załamanie
Nawet kiedy śpisz, śpisz
Miej oczy otwarte

Powiedz, że mnie pamiętasz
Stojąc w ładnej sukience, wpatrując się w zachodzące słońce
Czerwone usta i różowe policzki
Powiedz, że znów mnie zobaczysz, nawet jeśli jest to tylko w twoich najdzikszych snach (Ah ah)
Nawet w najdzikszych snach (Ah ah)” (tłumaczenie własne; filmik znaleziony w serwisie YouTube)

Narrator zagadki

– Joooker!!! Idź po „Królową” i „Alicję”, powiedz im, że muszą się zacząć przebierać! Zaraz zaczynamy próbę generalną! – Adam wychylił się ze swojej garderoby. Wielka, ruda peruka Szalonego Kapelusznika zachwiała się na jego głowie, melonik omal się z niej nie zsunął.
– Dobrze, już idę. Ciekawy jestem, gdzie też te „gwiazdy” poszły tym razem. – zaśmiałem się, ale nie był to szczery śmiech. Moja postać, Joker, jest narratorem w przedstawieniu na motywach „Alicji w Krainie Czarów”, które mamy dziś wystawiać przed uczniami mojego byłego liceum… Te dwie, „Alicja” i „Królowa”, nigdy nie zjawiały się na próbach o czasie – nawet, kiedy jeszcze odbywały się one w auli szkoły aktorskiej, a nie, jak dziś, w miejscu gdzie ma się odbyć „premiera” spektaklu. Jest to przedstawienie od którego zależy, czy uda nam się zaliczyć rok.
– Wiesz? Mam pomysł. Jestem Kapelusznikiem, prawda? A Kapelusznik zadawał zagadki. Zobaczymy, jak też panny spóźnialskie poradzą sobie z tym, co dla nich przygotuję. Czy one widziały, w jaki sposób oznaczone są nasze garderoby? – Adam uśmiechnął się łobuzersko.
– Nie, w ogóle się tu dziś nie pojawiły, więc nie mogły tego zobaczyć. A co? – mimowolnie odwróciłem się i spojrzałem na dwa małe domki stojące niedaleko boiska. Kolorowe ściany były widoczne już z daleka, ale najbardziej zwracało uwagę coś innego: każdy z nich był podzielony na 4 części służące nam za garderoby. Zamiast tabliczek z naszymi imionami na każdych drzwiach przyczepiona była jedna karta do gry.
– Nie bądź taki ciekawski. Idź, znajdź je, a jak wrócisz, to zobaczysz co wymyśliłem. Dam im nauczkę za te wieczne spóźnienia!
– Dobra, w porządku. Tylko nie rób nic głupiego!
– Nie, no co ty! Nie znasz mnie?
Kilkanaście minut później wróciłem na boisko razem z moimi koleżankami. Jak zwykle, „nie spóźniły się specjalnie”, lecz po prostu pomyliły drogę. Twarz Adama rozjaśniła się w „szczerym” uśmiechu.
– No, znalazły się nasze zguby. Ale wiecie co, mamy mały problem.
– Co? Jaki problem? – Anka, „Królowa”, spojrzała na niego zdziwiona.
– Ktoś ściągnął oznaczenia z drzwi waszych garderób. No, same zobaczcie. – chłopak pokazał im karty, które jeszcze niedawno przyczepione były do drzwi.
– I co w związku z tym? – Alicja, przypadkowo imienniczka swojej bohaterki, skrzywiła się gwałtownie. Wiedziała, że była spóźniona, i chciała nadrobić stracony czas.
– A to, że musicie same zorientować się, która garderoba jest która. Wasze rzeczy już tam są, ale żeby wejść do właściwego pokoju, musicie przyporządkować do niego odpowiednią kartę. Muszą one pasować do systemu, zgodnie z którym umieszczono karty na innych drzwiach. Klucze do waszego pokoju zostaną wam wydane tylko jeśli podacie na portierni właściwe oznaczenie. 50% szans, że wam się uda… Jeśli nie, będziecie musiały improwizować. Wejście w rolę postaci, której nie znacie, nie jest proste! – Adam uśmiechnął się pod nosem i wręczył Alicji kartę 6 kier, a Ance – 3 kier.
Dziewczyny spojrzały na siebie, po czym zwróciły się do drzwi. Kilka minut później, każda z nich siedziała w swojej garderobie, przebierając się szybko. A czy wy będziecie w stanie zorientować się, który z pokoi został przydzielony do każdej z nich?

Odpowiedź