Historia Melci – fortuna i w drogę!

The story of Melcia - a fortune and hit the road!

Amelia, Amelka, Melcia… Jaką osobę widzisz oczyma wyobraźni, słysząc to imię i jego zdrobnienia? Zapewne małą dziewczynkę, mającą tak na oko 6-7 lat… może niekoniecznie w uroczej sukieneczce, ale w trampkach, spodenkach i podkoszulku, z włosami spiętymi w kucyki lub związanymi w warkoczyk. Pewnie wyobrażasz sobie, że ta urocza osóbka mogłaby ucieszyć się, mając możliwość wybrać się do Wrocławia i szukać tych figurek krasnali, które pokazywałam w jednej z moich galerii zdjęć. Prawda? Znam pewną osobę, której na chrzcie nadano właśnie to wdzięczne miano. I wiesz? Twój opis całkiem nieźle do niej pasuje. Tylko włosy ma zbyt krótkie, żeby móc je związać… i wiek się nie zgadza. Zgadzałby się, gdyby pomnożyć te „na oko 6-7 lat” razy 10. Zdziwiony? Spodziewałam się tego. A teraz posłuchaj, i jeśli mieszkasz z kimś, lub masz sąsiadów, którym twój głośny śmiech mógłby przeszkadzać, to lepiej od razu znajdź sobie jakieś logiczne wyjaśnienie nagłego wybuchu „głupawki”; jest to zupełnie nieprawdopodobna historia…

                „Ciocię Melcię”, jak kazała na siebie mówić, poznałam z ust pewnej mojej koleżanki. Dziewczyna ta napisała do mnie niedawno wiadomość na moim ulubionym portalu społecznościowym, informując, że jedna z jej ciotek wpadła na nieco szalony pomysł. „Huh? Jaki znów szalony pomysł, kochanie? Cóż ta twoja ciotunia wymyśliła? Opowiadaj!” zareagowałam, myśląc, że ciotunia pewnie odkryła w sobie zdolności artystyczne… Płyta? Wystawa obrazów? Książka? Malowanie porcelany? Różne możliwości przeleciały mi przez głowę. Jednak to, co droga koleżanka mi opisała, przeszło moje najśmielsze oczekiwania…

                Słowem wstępu: ciocia Melcia od długiego czasu – właściwie przez większość swojego życia – oszczędzała pieniądze, jak to się mówi, „na czarną godzinę”. Już w młodym wieku rodzice i dziadkowie dawali jej co pewien czas drobne sumy, nakazując schować je do skarbonki, „bo nie wiadomo kiedy i na co się mogą przydać”. Doszedłszy do pełnoletniości, miała w ten sposób uzbieraną sporą sumkę, którą wpłaciła na specjalnie założone konto bankowe; kiedy zaczęła pracować, odkładała na to konto pewną część każdej pensji, co po tych wszystkich latach pozwoliło jej cieszyć się małą fortuną. Niedawno okazało się, że zmarła jakaś bardzo zamożna krewna Melci, która, jak się okazało, nie miała już nikogo bliższego niż Melcia właśnie – mąż umarł kilka lat wcześniej, dzieci ani rodzeństwa nie miała, a jej rodzice… huh, to jest już oddzielna i długa historia. W każdym razie, krewna zapisała cały swój majątek (dom i fortunę) cioci tej mojej koleżanki. Tym sposobem, nasza główna bohaterka mogła się przenieść ze skromnego domku w małej miejscowości do okazałego domu w Sandomierzu, a jej konto z oszczędnościami zostało zasilone sumą, o jakiej nigdy jej się nie śniło.

                W jakiś czas po przeprowadzce, ciocia Melcia zaczęła odczuwać problemy zdrowotne. Po wizycie u lekarza okazało się, że niestety będzie musiała posiedzieć przez kilka tygodni w domu, nie wychodząc lub wychodząc tylko w razie „wyższej konieczności”. I w tym właśnie miejscu zaczyna się główna część historii, ta, która najbardziej mnie zaszokowała. Mianowicie, rodzice tej koleżanki, która mi wszystko opowiedziała, postanowili zapewnić ciotuni rozrywkę. Ponieważ krewniaczka jest dobrze zaznajomiona z najnowszą technologią, postanowili oni podsunąć jej adres bloga podróżniczego, który niedawno znaleźli. Było tam sporo opisów miejsc w Polsce i w Europie, trochę zdjęć, a także wspomnienia 2 występów, na których autorka tegoż bloga była jakiś czas wcześniej – 2 grup baletowych – i pewnej wystawy, którą ta osoba odwiedziła. Ciocia ucieszyła się bardzo, bo lubi takie strony… a im więcej wpisów czytała, tym bardziej chciała pojechać w te miejsca. W końcu, kiedy wyzdrowiała, w jej głowie był w pełni uformowany plan.

                Co takiego postanowiła zrobić pomysłowa Amelia? Otóż najpierw, wyszukała sobie w notesie adresy i numery telefonów krewniaków, z którymi utrzymywała najlepsze kontakty. Rozsiani oni byli po kilku województwach, ale to tylko ułatwiło jej wykonanie tego, co sobie zamierzyła. Następnie, zaczęła dzwonić do każdego z nich, umawiając się na konkretny termin spotkania. Wszyscy otrzymali podobną propozycję: przyjadą do Melci, do Sandomierza, zabiorą ją do tego czy tamtego obiektu opisanego na wyżej wymienionym blogu, pozwiedzają z nią, po czym odwiozą ją do domu. Ona za to zapłaci za ich bilety i benzynę, bo przecież środki na to ma. Tym sposobem, ciotunia zaskarbiła sobie miłość wieczystą tej części rodziny… Jednak 2 kuzynów Amelii otrzymało dużo ciekawsze propozycje.

„Mareczku, nie miałbyś przypadkiem ochoty pojechać ze mną na przedstawienie baletowe? W Gdańsku… Tak, w Gdańsku, mówią na to ‘balet’, ale to tak bardziej w kierunku tańców tradycyjnych. Co mówisz? Nie, ukraińska grupa… Tak. O, super. To przyjedź do mnie, dobrze? I razem pojedziemy, ja już mam bilety. Dziękuję!” To było miesiąc temu, przedstawienie zdążyło się już odbyć; natomiast kilka dni temu Melcia wykonała telefon do drugiego kuzyna: „Jureczku, kochanie! Mam dla ciebie propozycję. Tak, propozycję, skarbie! Tak bardzo mi pomogłeś przy tym remoncie, odwdzięczyć się chciałam. Miałbyś ochotę na wyprawę po Europie? W przyszłym tygodniu na Ukrainie jest występ takiej grupy gruzińskiej, tancerzy… Chciałbyś pojechać? Super! A potem… potem Czechy, Słowacja – po kilka miast w każdym z tych krajów. Ze Słowacji na Węgry, wypatrzyłam tam kilka miejsc ciekawych… Później? Do Austrii i do Niemiec. To jest razem jakieś 6 tygodni, żeby móc pozwiedzać. Pieniądze? A to nie mówiłam ci? Mam oszczędności, a poza tym ciocia Apolonia zmarła i spadek mi zostawiła. Tak, spadek! Eh, no cóż, do zobaczenia, Jureczku!”

                Gdzieś pomiędzy tymi rozmowami z drogimi kuzynami cioci Melci, zdarzył się naszej bohaterce ciekawy wypadek. Pamiętasz, jak wspominałam o Wrocławiu i krasnalach? Tak? No właśnie – wybrała się więc ciotunia do Wrocławia; odwiedziła Kolejkowo (ten taki budynek, w którym poustawiano modele torów w różnych lokalizacjach, po których jeżdżą elektryczne kolejki), zwiedziła starówkę… i wzięła udział w grze miejskiej. Jakiej grze miejskiej? To bardzo proste: ludzie dobierali się parami, po czym musieli znaleźć jak najwięcej krasnali, które poustawiane są w różnych punktach całego miasta. Musieli przy tym fotografować znalezione krasnale, aby mieć możliwość udowodnić deklarowaną po powrocie liczbę. Para z największą liczbą na koncie wygra cenną nagrodę. Melcia postanowiła, że chce być w parze z Magdą, z którą przyjechała do tego pięknego miasta. W jakiś czas po rozpoczęciu gry, kuzynka wpadła na genialny pomysł: a może by się rozdzielić? Większa szansa na znalezienie kolejnych brodatych ludzików! Uradziły, że będą się kontaktować przez telefon, wysyłając wiadomości. Poszły więc w różnych kierunkach i już po kilkunastu minutach, zaczęły wymieniać się informacjami o odnalezionych krasnalach. Jednak w pewnej chwili, Melcia pomyliła numer. Zamiast wysłać kilka pod rząd wiadomości o kolejnych małych ludzikach do Magdy, wysłała je do… do tej mojej koleżanki, dzięki której mogłam się o wszystkim dowiedzieć. Koleżanka dostała więc informacje następującej treści: „Znalazłam Papę Krasnala!!!”, „3 kolejne, te z kampanii ‘Wrocław bez barier!’”, „Automatek znaleziony!” Zdziwiona, zadzwoniła do cioci z zapytaniem, o co chodzi – dopiero wtedy zorientowała się ona o pomyłce. A tak ciocia Melcia wyglądała z perspektywy pewnego dość mocno zdumionego przechodnia we Wrocławiu (według tego, jak opisał spotkanie z nią swojej małżonce):

„Więc idę sobie ulicą Świdnicką, chcę wejść do przejścia podziemnego, i nagle słyszę taki przeraźliwy, głośny pisk. A za chwilę śmiech taki, jakby osoba ‘głupawki’ dostała. No to odwracam się, Basiu, i wiesz co widzę? Obok naszego Papy Krasnala klęczy kobieta, zdjęcie mu komórką robi, i śmieje się do rozpuku, za brzuch się trzymając. Nagle schyla się i całuje go w czubek czapki, po czym klepie go po brzuchu, wstaje, uśmiecha się radośnie, klepie po głowie jakąś małą dziewczynkę, która akurat obok niej stanęła, i w podskokach – W PODSKOKACH, Basiu!!! – odbiega, wysyłając po drodze całusy mężczyznom przechodzącym obok, w tym mnie. Jak wyglądała? Wysoka, szczupła, włosy krótkie – nie całkiem „na jeżyka”, ale uszu nie zakrywały… Jeansy, trampki, podkoszulek czarny. No, nie była najmłodsza, ale więcej niż 50 lat bym jej nie dał. Eh, Basiu… gdybym ja miał tyle energii co ona…”

OŚWIADCZENIE

Umieszczone na końcu, bo z doświadczenia wiem, że wszelkie odautorskie wstępy i przedmowy są często omijane, wolałam się więc zabezpieczyć…

Za nic nie przyznam się, co w tym opowiadaniu jest prawdą, a co fikcją. Krasnale wrocławskie – a przynajmniej te, które zdołałam znaleźć, bo to przebiegłe stworzenia są i kryć się umieją! – możesz oczywiście, czytelniku, znaleźć na zdjęciach w jednej z moich galerii… Zachęcam cię jednak, abyś sam wybrał się na ich poszukiwanie. A może postanowisz zrobić coś podobnie szalonego jak ciocia Melcia? Tak czy owak, dziękuję ci bardzo za to, że postanowiłeś zainteresować się tą małą historyjką i mam nadzieję, że ci się ona spodobała.

Pozdrawiam!  🙂

Monika